1857an Fructuoso Gorostiagak negozio honi ekin zion, 160 urte baino gehiago geroago bizirik jarraitzen duena. Kapelak Gorostiaga Bilbo hiri kosmopolita bihurtuko zuen aireratze sozioekonomiko garai batean jaio zen.
Fruktuoso Gorostiaga Bidebarrieta kaleko pisu batean, “la Violeta” eskularru-dendaren gainean, lan egiten zuen kapelagile baten semea zen. Aitaren oinordekoa izan ondoren, lantegia Victor eta Correo kaleen arteko lonja batera eraman zuen. Gaur egun ere, Victor kaleko lonja horren zati bat okupatzen du.
Kapela kopadun eta bonbineen garaiak ziren, Areatzan eta herriko pasealeku nagusietan janzten zirenak. Hala ere, beste eredu “modernoago” batzuk ikusten hasiak ziren, hala nola Hamburgos edo Borsalinoak, Europako hiriburu handietan pixkanaka nagusitzen zirenak.
Frutuosoren semeak, Benjaminek, ez zuen familiaren lanbidea jarraitu, eta nahiago izan zuen odontologian jardun. Baina, gaur egun ere, kapelugintzan jarraitzen du; izan ere, George Carpentier boxeolari frantziar ospetsuaren bustoak, bere erakusleihoa apaintzen duenak, hortz-haginak ditu, bere trebetasun profesionalei esker.
Hala ere, erabaki horrek eta Fructuosoren osasun egoera delikatuak aholkatu zuten kapelagilea bilatzea negozioaren martxa onerako. Hala, inguruko merkataritza-agente baten bitartez, Antonio Pirla Martín iritsi zen Bilbora, Burgosetik.
Horrela, XX. mendearen hasieran Pirla familia eszenaratu zen. Isidoro Pirla, kapelagilea Leonen, Riclako (Zaragoza) ebanista baten semea zen, eta bere seme Isidoro Madrilera bidali zuen Anton Martin kapelategira, izen bereko kalean, lanbidean trebatzeko. Burgosera beste saltoki bateko arduradun gisa joan ondoren, bere denda propioa ireki zuen: Pirla modas. Seme zaharrena, Antonio Pirla Martín, 1920an Gorostiaga kapelugintzaz arduratzeko gomendatua izan zen.
Hala ere, negozioaren jabetzak Gorostiagatarren eskuetan jarraitu zuen, Alejandro Gorostiagak, Isidororen biloba eta gerra zibilean Frantzian bizi zenak, Antonio Pirlari kapelugintza eskualdatu zion arte, borroka amaitu ondoren.
Urte haietan, bere seme eta oinordeko Luis Pirlak dendan laguntzen zuen, gerraosteko urteak negozioarentzat bereziki bikainak izan ez ziren arren. Kontuan izan behar da zailtasun ekonomikoak zeuden garai hartan Bilbon 14 establezimendu inguru zeudela, eta, beraz, lehia oso garrantzitsua zela. Hala ere, Antoniok negozioan jarraitzera animatzen zuen bere seme Luis; izan ere, familiako pasadizo batek dioenez, “bezeroak falta baziren, beti atera zitekeen bizimodua antzokietako eta ospakizunetako aretoetako atean kapelak eskuilatuz”. Baieztapen horrek gaur egun harridura sortzen digun arren, XX. mendearen lehen erdia ondo gainditu arte indarrean egon zen jarduera bat zen, baita zapata-garbitzaileena ere.
Urteek aurrera egin ahala, Antoniok lehenengo eta Luisek geroago, garai berrietara egokitzearen alde egin zuten, beren katalogoan emakume, txapel eta txapelentzako osagarriak sartuz.
Gaur egun, Iñakik eta Emiliok familiako tradizioarekin jarraitzen dute, sektoreko marka onenetako produktuen salmenta eta kapelak eta burukoak eskuz egitea uztartuz, baita ekitaldi eta ospakizunetarako txapelak eta txapelak pertsonalizatuz ere.
